FLĄDRA

WIADOMOSCI:

Flądra, płastuga – ogólna nazwa ryby flądrokształtnej – charakteryzującej się spłaszczonym, asymetrycznym ciałem. Dawniej tą nazwą określano ryby z rodzaju Pleuronectes w rodzinie flądrowatych, obecnie często jeszcze jest odnoszona do storni , nazywanej również fląderką.

Flądry charakteryzują się asymetrią budowy ciała. Dorosłe ryby przez większość czasu spoczywają na dnie morskim leżąc na boku ciała. W tej pozycji również poruszają się. W związku z tym jedno ich oko przemieszczone jest na przeciwną stronę głowy. Kąt pomiędzy kierunkami obojga oczu fląder wynosi około 70°. Znacznie przesunięta ku stronie brzusznej jest jedna z płetw piersiowych. Asymetryczne jest również ubarwienie – strona skierowana ku górze, jest ciemno pigmentowana, a strona skierowana w dół jest jasna.

Flądry mierzą przeciętnie 32–35 cm, chociaż zdarzają się osobniki mające ponad 70 cm. Szerokość stanowi około połowy długości ciała. Najbardziej lubią miękkie muliste dno oceaniczne, w okolicach skał i portów. Odżywiają się przeważnie ikrą ryb, małżami i owadami.

POTRAWY Z FLĄDRY:

 Flądry można przygotować w różne sposoby np.

 

Fladra ala po grecku na parze

 fladra w płatkach migdału

Wigilijna flądra na słodko-kwaśno

Szprotka

Występuje we wschodniej części Oceanu Atlantyckiego i morzach Europy: Morzu Północnym, Bałtyckim i w północnych rejonach Morza Śródziemnego i Czarnego.Osiąga długość, w zależności od środowiska i podgatunku, od 10 do 20 cm. Wyglądem bardzo przypomina młodego śledzia. Cechą odróżniającą jest szorstka krawędź brzucha. Ciało szprota jest pokryte srebrnymi łuskami, niebieskawymi na grzbiecie.

Morświn Zwyczajny

Morświn zwyczajny – gatunek ssaka z rodziny morświnowatych (Phocoenidae). Spokrewniony z delfinami. Żyje samotnie lub w małych grupach.

Morświn zwyczajny występuje w płytkich wodach przybrzeżnych, chłodnych, umiarkowanych do subarktycznych na półkuli północnej, (m.in. wody Bałtyku). W polskiej części Bałtyku w 1994 przebywało do 600 osobników, jednak populacja tego gatunku gwałtownie maleje. W 2014 populację morświnów żyjących w Morzu Bałtyckim oszacowano na 447 osobników.

Długość ciała wynosi 1,5-2 m, natomiast masa ciała 45-65 kg. Dojrzałość płciowa - 5 lat. Długość ciąży jest prawie jak u ludzi - 11 miesięcy, a liczba młodych w miocie to 1 sztuka. Długość życia: od 6 lat do 20 lat. Wielkość grupy wynosi ok. 8 osobników. Grupy mogą być większe podczas żerowania. Siedliskiem morświnów są zatoki i estuaria, w których pływy lub podnoszenie zimnych mas wody z dna powodują zmętnienie wody. Rozmieszczenie: wody półkuli północnej, na obszarach umiarkowanych i subarktycznych.

Morświny zwyczajne mają krótko ścięty pysk. Zęby tego morświna są dłutowate. Płetwa grzbietowa osadzona jest bliżej ogona niż u delfinów oraz jest krótsza. Płetwy piersiowe są krótkie i trójkątne. Ubarwienie tego gatunku, co jest osobliwe wśród waleni, podobne jest do rybiego. Jak u wielu innych waleni, tak i morświn zwyczajny, nie ma podskórnego tłuszczu na spłaszczonych płetwach. Przeciwprądowe wymienniki ciepła zapobiegają wychłodzeniu.

Pożywienie morświnów zwyczajnych stanowią przydenne i pelagiczne ryby ławicowe, zwłaszcza śledzie, makrele, sardele i witlinki, niektóre przydenne bezkręgowce. Morświny wykazują mniejszą inteligencję niż delfiny i nie przywiązują się do człowieka jak te ostatnie, toteż nie dają się chować w niewoli. Utrudnia to znacznie utrzymanie ich ciągle zmniejszającej się światowej populacji. Zdarza się, że morświny wyskakują ponad powierzchnię wody, ale zdają się nie robić tego równie spontanicznie jak delfiny. Skoki morświnów nie są akrobacyjne.

 Marta Szymańska 

Foka szara

Foka szara (szarytka morska) to największa z bałtyckich fok. Liczebność jej populacji na Bałtyku wynosi ok. 30 tys. sztuk. Ubarwienie jest bardzo różnorodne, od ciemnobrązowego do jasnoszarego, jednak samce są zawsze ciemniejsze z jasnymi plamkami, samice jaśniejsze z ciemnymi plamkami na brzuchu. Samce dorastają do 2,5 m a nawet 3 m, osiągając ciężar do 300 kg, samice są nieco mniejsze - ich maksymalna długość wynosi ok. 2 m, a ciężar 200 kg. Mają wydłużony, przypominający psi pysk, który u dorosłych samców jest charakterystycznie uwypuklony. Nozdrza są szerokie, w kształcie litery W. Foki te są zwierzętami stadnymi, zasiedlają głównie strefę przybrzeżną północno-wschodniego Bałtyku, niekiedy wpływają rzekami w głąb lądu. Rozmnażają się zarówno na brzegu, jak i na lodzie, na przełomie lutego i marca. Okres godowy przypada na luty i marzec. Samce gromadzą wokół siebie haremy i bronią ich wraz z terytorium. Samice po 11,5-miesięcznej ciąży rodzą zwykle jedno młode. Przychodzi ono na świat pokryte białym, gęstym futrem (zwanym lanugo), które traci w czasie pierwszych 2 - 3 tygodni życia. Miejsce i czas narodzin fok są różne w zależności od gatunku. Pierwsze tygodnie życia młode spędzają u boki matki, gdzie odżywiając się tłustym mlekiem (mleko foki szarej zawiera 40-50% tłuszczu), przybierają na wadze ok. 2 kg dziennie.

                                                                                                                     Ewelina

Pąkle

To rodzaj morskich skorupiaków prowadzących osiadły tryb życia, zaliczanych do wąsonogów. Ciało pąkli otoczone jest pancerzykiem zbudowanym z płytek wapiennych i przykryte wieczkiem. Odnóża – przekształcone w pierzaste wąsy – są wysuwane. Prowadzą osiadły tryb życia. Zdolność do poruszania się mają tylko larwy, natomiast dorosłe osobniki spędzają całe życie przyrośnięte do jednego miejsca (np. skała, muszla, kawałek drewna, a także wieloryb, meduza, morski żółw). Należą do grupy filtratorów, to znaczy żywią się pokarmem występującym w wodzie w postaci zawiesiny, który odcedzają za pomocą 6 par odnóży pokrytych licznymi szczecinkami. Rozmnażają się płciowo. Zapłodnienie krzyżowe - wymiana gamet między osobnikami tego samego gatunku. Zapłodnienie krzyżowe występuje u ślimaków i pierścienic. U tych zwierząt narządy rozrodcze męskie i żeńskie rozwijają się w jednym osobniku.

Daria

Garnela (Crangon crangon)

    To jadalny gatunek morskiej, drapieżnej krewetki z rodziny Crangonidae. W Polsce posiada wiele nazw: Garnela, Garnela pospolita, Krewetka piaskowa, Garnela właściwa, Garnela nakrapiana. 

   Ciało przezroczystawe; pancerzyk głowotułowia tworzy z przodu bardzo krótki, zaokrąglony wyrostek międzyoczny. Przednia para odnóży tułowiowych ma postać dość silnie rozwiniętej, wydłużonej "ręki" – podłużnego, spłaszczonego członu, zakończonego ruchomym pazurkiem, co jest charakterystyczną cechą rodzaju Crangon. Samice dorastają do 9 cm, a samce do 5 cm długości, w Bałtyku tylko do 5 cm (samce do 3,6 cm).

   Garnela żyje we wszystkich morzach europejskich włącznie z Bałtykiem. W odróżnieniu od pozostałych krajowych krewetek, bytujących wśród roślinności, zamieszkuje nagie, przybrzeżne piaski. Latem zbliża się gromadnie do płycizn głębokości zaledwie 0,2–5 m (można ją spotkać w kałużach na plaży), na zimę natomiast przemieszcza się na głębokość kilkudziesięciu metrów.

Marta

Nereidy

To wieloszczety należące do pierścienic. Zamieszkują wody słone (Ocean Atlantycki) i słonawe. W Morzu Bałtyckim pospolita jest nereida różnokolorowa. Ciało spłaszczone, zwężające się ku tyłowi. Prowadzą przydenny tryb życia. Żywią się szczątkami organicznymi. Mają układ krwionośny zamknięty. Ciało dzieli się na część głowową, tułowiową i odbytową. Posiadają oczy, czułki i silne szczęki. Każdy segment tułowia posiada parę płatowatych wypustek zwanych parapodiami, a na nich szczecinki. Parapodia służą do pływania i pełzania, pełnią też funkcje narządów wymiany gazowe (posiadają bogato unaczynione wyrostki skrzelowe). Wieloszczety są rozdzielnopłciowe, zapłodnienie zewnętrzne, rozwój złożony (larwa trochofora). Nereida różnokolorowa ma wydłużone, spłaszczone grzbieto-brzusznie ciało o długości przeważnie około 10 cm. Zdarzają się osobniki o długości ok. 20 cm.

Agata