Morświn zwyczajny – gatunek ssaka z rodziny morświnowatych (Phocoenidae). Spokrewniony z delfinami. Żyje samotnie lub w małych grupach.
Morświn zwyczajny występuje w płytkich wodach przybrzeżnych, chłodnych, umiarkowanych do subarktycznych na półkuli północnej, (m.in. wody Bałtyku). W polskiej części Bałtyku w 1994 przebywało do 600 osobników, jednak populacja tego gatunku gwałtownie maleje. W 2014 populację morświnów żyjących w Morzu Bałtyckim oszacowano na 447 osobników.
Długość ciała wynosi 1,5-2 m, natomiast masa ciała 45-65 kg. Dojrzałość płciowa - 5 lat. Długość ciąży jest prawie jak u ludzi - 11 miesięcy, a liczba młodych w miocie to 1 sztuka. Długość życia: od 6 lat do 20 lat. Wielkość grupy wynosi ok. 8 osobników. Grupy mogą być większe podczas żerowania. Siedliskiem morświnów są zatoki i estuaria, w których pływy lub podnoszenie zimnych mas wody z dna powodują zmętnienie wody. Rozmieszczenie: wody półkuli północnej, na obszarach umiarkowanych i subarktycznych.
Morświny zwyczajne mają krótko ścięty pysk. Zęby tego morświna są dłutowate. Płetwa grzbietowa osadzona jest bliżej ogona niż u delfinów oraz jest krótsza. Płetwy piersiowe są krótkie i trójkątne. Ubarwienie tego gatunku, co jest osobliwe wśród waleni, podobne jest do rybiego. Jak u wielu innych waleni, tak i morświn zwyczajny, nie ma podskórnego tłuszczu na spłaszczonych płetwach. Przeciwprądowe wymienniki ciepła zapobiegają wychłodzeniu.
Pożywienie morświnów zwyczajnych stanowią przydenne i pelagiczne ryby ławicowe, zwłaszcza śledzie, makrele, sardele i witlinki, niektóre przydenne bezkręgowce. Morświny wykazują mniejszą inteligencję niż delfiny i nie przywiązują się do człowieka jak te ostatnie, toteż nie dają się chować w niewoli. Utrudnia to znacznie utrzymanie ich ciągle zmniejszającej się światowej populacji. Zdarza się, że morświny wyskakują ponad powierzchnię wody, ale zdają się nie robić tego równie spontanicznie jak delfiny. Skoki morświnów nie są akrobacyjne.
Marta Szymańska
