Foka szara

Foka szara (szarytka morska) to największa z bałtyckich fok. Liczebność jej populacji na Bałtyku wynosi ok. 30 tys. sztuk. Ubarwienie jest bardzo różnorodne, od ciemnobrązowego do jasnoszarego, jednak samce są zawsze ciemniejsze z jasnymi plamkami, samice jaśniejsze z ciemnymi plamkami na brzuchu. Samce dorastają do 2,5 m a nawet 3 m, osiągając ciężar do 300 kg, samice są nieco mniejsze - ich maksymalna długość wynosi ok. 2 m, a ciężar 200 kg. Mają wydłużony, przypominający psi pysk, który u dorosłych samców jest charakterystycznie uwypuklony. Nozdrza są szerokie, w kształcie litery W. Foki te są zwierzętami stadnymi, zasiedlają głównie strefę przybrzeżną północno-wschodniego Bałtyku, niekiedy wpływają rzekami w głąb lądu. Rozmnażają się zarówno na brzegu, jak i na lodzie, na przełomie lutego i marca. Okres godowy przypada na luty i marzec. Samce gromadzą wokół siebie haremy i bronią ich wraz z terytorium. Samice po 11,5-miesięcznej ciąży rodzą zwykle jedno młode. Przychodzi ono na świat pokryte białym, gęstym futrem (zwanym lanugo), które traci w czasie pierwszych 2 - 3 tygodni życia. Miejsce i czas narodzin fok są różne w zależności od gatunku. Pierwsze tygodnie życia młode spędzają u boki matki, gdzie odżywiając się tłustym mlekiem (mleko foki szarej zawiera 40-50% tłuszczu), przybierają na wadze ok. 2 kg dziennie.

                                                                                                                     Ewelina